Oldenburgse ruin - Wat te doen als het gewoon niet past, verscheurd om het steeds opnieuw te proberen, om de juiste weg samen te vinden, om de juiste zenuwen te vinden om een goed samenzijn te ervaren, er is inmiddels weer een jaar voorbij, maar het past gewoon niet, ik kan het niet forceren en hij begrijpt het niet.... Ik kocht hem nu 3 jaar geleden, 7 jaar oud, een afstamming rechtstreeks uit een plaatjesboek, veel geweldige dressuurpaarden staan op het rode papier, maar het heeft waarschijnlijk niet geholpen...uit de dressuur gehaald met genezen peesbeschadiging, een triest paard waar het vriendinnetje van werd gehaald, hij was haar lievelingspaard, desondanks moest hij weg omdat hij niet aan de eisen voldeed, hij hield het niet vol.... Nu staat hij al 3 jaar bij mij op een open stal, hij geniet van zijn leven, zijn ziel is geheeld, zijn pezen zijn tot rust gekomen, hij is al bijna 2,5 jaar niet kreupel geweest, hij loopt duidelijk en nu moet hij regelmatig bereden worden.... schuchter ging ik de wei in, altijd langs stevige paden, altijd met de onzekerheid van mij in mijn maag, ik vertrouw hem niet, hoewel hij er wel trek in heeft en met zijn lieve, fijne, eerlijke maniertje om vertrouwen wedijvert....Hij is te groot voor mij, 1.73, als ik in de wei afstap heb ik een opstaphulp nodig en moet ik vaak een heel eind lopen tot ik er een gevonden heb....Hij heeft fantastische gangen, is een gevoelig paardje dat op zijn stalknecht wil vertrouwen, hij heeft zijn persoon nodig die hij ook kan vertrouwen....Het beetje saamhorigheid dat we hebben is niet genoeg om verder te komen.... Ik wil weten dat hij in goede handen is. Hij brengt zijn tijd bij mij door, verveelt zich, staat in de paddock en wil eigenlijk iets doen...het is niet eerlijk tegenover hem. Hij is echt braaf, gaat zijn eigen gang in de wei, is makkelijk te reguleren, heeft nog nooit gebokt, is geen wandelaar, een droom in een bruin jasje voor een veiligere ruiter zoals ik. Ik schrijf hier veel omdat hij zo belangrijk voor me is.
